Ένα αναμμένο κερί θεωρείται πάντα σύμβολο ανανέωσης. Οι άνθρωποι πίστευαν ότι όλα τα προβλήματα και οι κακουχίες έκαψαν στη φλόγα του. Το φως, από την άλλη πλευρά, προσωποποίησε τη νέα ζωή, την αναγέννηση. Τα κεριά κάποτε ήταν διαθέσιμα μόνο σε πλούσιους ανθρώπους, διατηρήθηκαν για ειδικές περιστάσεις. Τα κεριά ανάβονταν πάντα τα Χριστούγεννα και την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Αυτή η παράδοση - για να φωτίζει τα σπίτια με ζωντανή φωτιά - έχει επιβιώσει μέχρι σήμερα.
Κεριά που προορίζονταν για διακοπές, όπως η Πρωτοχρονιά ή τα Χριστούγεννα, φτιάχτηκαν και ζωγραφίστηκαν με το χέρι στο παρελθόν. Οι τεχνίτες έβαλαν όλες τις δεξιότητές τους, τις ψυχές τους και την αγάπη τους στην κατασκευή κεριών. Τέτοια είδη ήταν πάντα πολύ ακριβά και πολύτιμα.
Ένας μύθος λέει ότι παλαιότερα κεριά είχαν τοποθετηθεί δίπλα στο παράθυρο έτσι ώστε να μπορούν να τα δουν από μακριά σε όλους τους ταξιδιώτες που ακολουθούν το αστέρι τους.
Μία από τις δυτικές παραδόσεις σχετίζεται με το φωτισμό των κεριών πριν από το νέο έτος. Την παραμονή των διακοπών, ο νεότερος επισκέπτης (ή το νεότερο μέλος της οικογένειας), μαζί με τον μεγαλύτερο, γύρισε σε όλο το σπίτι και άναψε πολλά πολύχρωμα κεριά σε κάθε δωμάτιο.
Στην αρχαιότητα, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, ήταν απαραίτητο να σβήσουμε όλα τα παλιά φώτα (κεριά, πυρσούς, εστίες) και να ανάψουν νέα. Ταυτόχρονα, μια τέτοια τελετή φωτισμού ό, τι χρειαζόταν πραγματοποιήθηκε αποκλειστικά από μια καθαρή (φρέσκια) φλόγα, έτσι ώστε τον επόμενο χρόνο όλα να συμβάλλουν στην αναγέννηση.
Πολλοί μύθοι λένε ότι οι άνθρωποι κοίταξαν τα αστέρια σε μια εορταστική νύχτα και πίστευαν ότι χάρη στο μαγικό φως θα μπορούσαν να ζήσουν σε έναν νέο υπέροχο κόσμο, θα μπορούσαν να γίνουν πιο όμορφοι, σοφότεροι και ισχυρότεροι. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ένα αστέρι στερεώθηκε στην κορυφή του δέντρου, το οποίο συνδέθηκε με έναν ουράνιο κομήτη, με τον αγγελιοφόρο του Ουρανού, συνδέοντας για πάντα ανθρώπους και αστέρια. Και για να διατηρηθεί η ενότητα των ουράνιων σωμάτων και του ανθρώπου, πολλά κεριά που αναβοσβήνουν όλο το εικοσιτετράωρο ανάβουν στο εορταστικό δέντρο. Ήταν ένα είδος συμβόλων της ένωσης του γήινου και του παραδείσου φωτός.
