Η Κολυάδα είναι μια αρχαία σλαβική γιορτή. Γιορτάστηκε από την ημέρα του χειμερινού ηλιοστασίου, όταν ο Ήλιος «μετατράπηκε σε άνοιξη» και η ημέρα «έφτασε σε έναν παθητικό καλπασμό». Τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα διήρκεσαν 12 ημέρες (6 ημέρες πριν από την Πρωτοχρονιά και 6 ημέρες μετά).
Σύμφωνα με τις αρχαίες πεποιθήσεις, αυτές τις μέρες συμπίπτουν με την ανεξέλεγκτη ακάθαρτη δύναμη. Προκειμένου να βοηθήσουν την Κολυάδα να αποτρέψει τα κακά πνεύματα, οι Σλάβοι έκαψαν φωτιές και πήδηξαν πάνω τους. Ταυτόχρονα, οι εραστές μπορούσαν να πηδήξουν ζευγάρια, παίρνοντας όρκο πιστότητας. Για αυτό, ο άντρας και το κορίτσι κρατούσαν τα χέρια και δεν άφησαν τις παλάμες του άλλου μέχρι να πηδήξουν πάνω από τη φωτιά. Μετά τις διακοπές, η φωτιά δεν σβήστηκε, επιτρέποντάς της να καεί στο έδαφος.
Τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα θεωρήθηκαν η καλύτερη στιγμή για την περιουσία. Αυτές τις μέρες οι άνθρωποι που ετοιμάζονταν για το γάμο μαντέψουν με τη βοήθεια ενός κόκορα και μιας κότας: έπρεπε να δέσουν τις ουρές των πουλιών και να τα φυτέψουν κάτω από ένα κόσκινο και στη συνέχεια να δουν ποιος έσυρε ποιον. Εάν η κότα προχωρήσει, τότε η γυναίκα θα είναι η κύρια στην οικογένεια και αν ο κόκορας είναι ο σύζυγος.
Πολλά σημάδια σχετίζονται με τα κάλαντα των Χριστουγέννων. Αυτή τη στιγμή παρατηρούσαν: εάν ο καιρός είναι κρύος και υπάρχει πολύ χιόνι, θα υπάρξει καλή συγκομιδή και οι αγρότες θα μαζέψουν πολύ σιτάρι. Εάν το έδαφος δεν είναι παγωμένο, τότε θα υπάρχει λίγο από το σιτάρι. Επίσης, οι Σλάβοι πίστευαν ότι αν οι μέρες πριν από το χειμώνα περάσουν ευτυχισμένα και ευτυχισμένα, τότε ολόκληρο το έτος θα είναι έτσι. Τα τραγούδια οργανώθηκαν, οι νέοι ντυμένοι με τα κοστούμια των γυμνάσιο και πήγαν σπίτι με αστεία και τραγούδια. Κάρολινγκ από το ηλιοβασίλεμα έως την ανατολή.
Οι ιδιοκτήτες προετοιμάστηκαν για τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα εκ των προτέρων: ψήνουν πίτες, τυριά, ψωμάκια, καθώς τα προϊόντα ψωμιού, σύμφωνα με τον μύθο, ήταν το κύριο δώρο. Οι Σλάβοι είπαν: «Αν δώσεις μια πίτα, η αυλή της κοιλιάς θα είναι γεμάτη, θα έχεις τριακόσιες αγελάδες, ενάμισι ταύρους».
Θεωρήθηκε μεγάλη αμαρτία για να διώξουμε τα κάλαντα. Προετοιμάστηκαν τσάντες για λιχουδιές, και οι ιδιοκτήτες έπρεπε να βάλουν το φαγητό μόνοι τους, καθώς απαγορεύτηκε στις φίλες να αγγίξουν τα δώρα. Αν το χωριό ήταν μεγάλο, μερικές φορές πολλές ομάδες κάλαντα θα ερχόταν σε κάθε σπίτι. Αφού γύρισαν στα σπίτια, οι νέοι διοργάνωσαν μια γενική γιορτή στην καλύβα του «καθιστικού» και έτρωγαν όλα όσα παρουσίασαν οι συμπολίτες.
